Του Γιάννη Μακριδάκη
Από την ώρα που είδα τις πρώτες στιγμές από το βίντεο του φίλου μου του Αντώνη (διότι ολόκληρο δεν θέλω να το δω), έχω πέσει σε βαθιά θλίψη, δεν έχω διάθεση για κουβέντες και κείμενα, νιώθω το τέλος της εποχής που μας προσπέρασε ήδη όλους εμάς τους λεγόμενους ρομαντικούς ή αντυαναπτυξιακούς, και κουνάω μονάχα το κεφάλι μου με απογοήτευση για την ιδιοτέλεια, την αχορταγιά αλλά κυρίως την ανοησία και την απρονοησία της ανθρωπότητας των πολιτισμένων, των εκπαιδευμένων, των προοδευμένων.
Είχα γράψει λοιπόν το Λαγού μαλλί, έναν αποχαιρετισμό στο Αιγαίο, στην παραδοσιακή ναυπηγική, στα σκαριά και στους ανθρώπους του, που έπεσαν θύματα της ισοπεδωτικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, και του παγκόσμιου καταναλωτικού καπιταλισμού, που έχει Θεό το χρήμα και μπούσουλα το ευτελές αξιακό του σύστημα, έτσι δεν σέβεται τίποτε απολύτως, ιδίως τις πολιτισμικές και περιβαλλοντικές ιδιαιτερότητες, τη διαφορετικότητα δηλαδή του κάθε λαού και τόπου, τα θέλει όλα ισοπεδωμένα, απελπιστικά όμοια αντίγραφα, μια μονοκαλλιέργεια ηλιθίων και άψυχων καταναλωτών τον πλανήτη.
